In memoriam: Wim Plante
Dit is een stad van eeuwige pleinen, nieuwbouwwijken,
en een toren die je te allen tijde in je ooghoek wilde
houden. Ze heeft een kloppend, bonzend hart en jij,
jij had een sleutel die altijd naadloos heeft[ gepast.
Je vergroeide met de stad, verweefde de lijnen van
je leven met Amersfoort, zag in elke sloop en opbouw
weer iets nieuws om van te houden, wist hier een onuitwisbaar
leven op te bouwen. Iedere stap die je hier hebt gezet
klinkt nog na – de grond een echoput van het geluk
dat jij bestond. Vandaag houdt Amersfoort haar adem in,
rekt de Lange Jan zich uit tot aan de hemelpoort,
buigen alle straatlantaarns zwijgend het hoofd naar
de straatstenen toe, als laatste, oorverdovend stille groet.