In memoriam: Roel Mulder
Ik stel de slotmomenten nu pas vast: te laat en altijd
achteraf – de laatste oogopslag, de laatste zin,
de laatste, doodgewone woorden die je schreef.
Verdwijnen is geen kwestie van niet meer verschijnen,
maar een oproep die voor altijd tussen jou en mij blijft
zweven, een mail waarop ik nooit meer antwoord krijg,
een vraag die onbeantwoord blijft. Ik spoel alles
als een film terug: wat je zei, hoe je keek,
wanneer je weer naar huis vertrok en de hoek omsloeg.
De laatste keer was al geweest en als ik dat toen al wist,
dan had ik je alvast verteld hoe zeer je later werd gemist.