Verscheen eerder in het weekendnummer van NRC (editie 29 en 30 juli 2023)
Er zijn nog mensen die het weten: hoe ze naar het westen reden
met de strandspullen in de achterbak, hoe de kust
iets moois was en de zee iets goeds – maar dat was toen.
Nu ligt het water als een deken over de weggespoelde steden,
drijven er boten over de verzopen resten van dit land,
schuimen golven tot aan de poorten van de stad.
Vanaf de Lange Jan staan toeristen nu te wijzen naar het strand.
Boven de Hof wachten meeuwen af tot er iets te snaaien valt.
En wij, de mensen, tellen droog de dagen tot ook wij
door het water worden toegedekt, ingestopt, begraven.