Bij de protestmars ‘Geen racisme en fascisme in de Raad!’
We droegen het zwijgen als een jas, omdat het
ons zo veilig heeft gepast. De stilte werd op maat
gesneden – dunne reepjes van gedachten en we zwegen.
We zagen in de steden hoe haat een aangezicht kreeg aangemeten
en hoorden het schreeuwen uit de monden van de mensen
die eerder leerden roepen dan wij denken konden.
Nu pas weten we dat niets in dit bestaan ooit naadloos
heeft gepast, dus werpen we met alles wat we hebben
fier het zwijgen af, zoeken we de grondtoon van
ons spreken, voelen we het strekken van een groot
verzet in onze benen. Vandaag staan we uit de stilte op,
halen de knopen uit onze tongen –
we zijn nog lang niet klaar, maar net begonnen.