Bij de tocht ‘Unaniem voor solidariteit’, georganiseerd door het gemeentebestuur
Alles wat we hebben is van glas: de hoop, de angst,
de vrijheid, die niet ver van hier in scherven ligt.
En bij ieder nieuw bericht uit een land
waar onze wortels groeien, geliefden wonen,
gedachten tronen, trekken we een jas van schaamte,
boosheid, vechtlust aan. Dat wij hier staan,
en spreken met de monden van de mensen die het zwijgen
met een kraag van staal kregen aangemeten:
dat is ons verzet. De lijn is dun, maar sterk.
Dus denken we de mensen naar ons toe die niet
de straat op kunnen gaan, hier niet kunnen staan:
dat wij vandaag voor hen bestaan, en spreken.
Wend je eigen vrijheid aan die woont in onze vezels,
poets het op totdat ze glimt, neem het vrije,
waardevolle, losgezongen woord.
Laat niet meer los, wat bij anderen nog altijd mist:
een vuist, de hoop, het raamwerk op de vrijheid
die ons hier wel, en hen nog niet gegeven is.