Categorie: Twan Vet

Voor Ciham Ali, in opdracht van Amnesty Amersfoort   Wat ik van je weet, is dit: je naam en dat je negen jaar geleden hebt bestaan. Op alle foto’s die ik van je vond, vormde je mond zich steevast tot een lach. En alles   wat ik dacht: wat ging er op die foto door…

Bij de publieksmanifestatie ‘Van ring naar park’, voor een groene, autoluwe stadsring   Ik beken dat het niet went: een stadshart dat – dag in, dag uit – wordt overstemd door iedereen die komt en gaat. Iedereen op deze plek heeft haast.   En wat er overblijft: het asfalt dat luidruchtig gromt, een auto, blaffend…

Bij de dreigende uitzetting naar Armenië van het gezin Shahbazyan   Hoe zeg je in een taal die je niet spreekt dat je voor je leven vreest?   Ik las dat jij – een kind van zeven met de zwaarte van een langer leven – je hebt geschaamd. Waarvoor? Voor je bestaan? Je hebt niets…

Voor de Herinneringslantaarn Amersfoort, voorgelezen tijdens de herdenkingsavond in De Lieve Vrouw op 24 oktober 2021    Zoeken   Vanochtend stond ik voor je huis. Er kwamen mensen thuis die jou niet waren. Ze spraken met een stem die ik niet eerder had gehoord, ze droegen kleren die jij nooit zou dragen,   ze zeiden…

Bij het Havikconcert 2021   Hoe mooi een lichaam ademhaalt, en mooier: dat jij dat lichaam bent en dat je naast me ligt. Dat deze nacht een waarheid is, denk ik,   tot een van ons zich in de ochtend heeft vergist – niemand die ons hier, op dit moment, in dit prachtig bed nog…

Bij de opening van de Nacht van de Literatuur 2021   Er schuift een scherm van schemer voor ons zicht. Buiten valt de zwakstroom van de zon voorzichtig uit,   binnen bouwen we een nieuw heelal. In de blikken die we werpen wonen woorden die we lazen, zinnen die zich   diep in onze hoofden…

Op 18 september is de aftrap van Stoptober op het Eemplein. De stadsdichter schreef een speciaal gedicht voor de campagne.   Op een ochtend sta je op, de zon valt zacht door de gordijnen en je denkt: vandaag probeer ik het.   Jaren ben je rokend doorgekomen, zonder daarbij stil te staan. Er komt een…

Er waren mensen die geschrokken naar me wezen, een kind dat op een vaderschouder werd gehesen,   een vrouw die me angstvallig smeekte om haar hond niet op te eten. Er was, dacht ik, een paradijs dat ik   niet zag. Ik was het zat: hoe iedereen in het verblijf al jaren met elkaar was…